die Wehmut

Podcięte sznureczki marzeń.
Bezgłośność istnienia.
Marionetki życia.
Zamknięte w szafie.
Na klucz.

-17

Mrozem szczypiącym w policzki.
Śniegiem skrzypiącym pod butami.
Dusznym dymem z kominów.
Wielkim szalikiem w kratę.
Zmarzniętymi dłońmi.
Pękającym lodem na rzece.
Soplami spadającymi z dachu.
Herbatą z pomarańczą.
Słowami zamarzającymi w powietrzu.
Płatkami zasypującymi ślady.
Niedospaniem poranków.
Mleczną Drogą i rozsypanymi gwiazdami.
Uparcie każdego dnia.
Zachwycam się.

Relacje

Malowane tymi samymi farbkami.
I tym samym stylem.
A gdyby tak.
Domalować tęczę i zamalować chmury.
Nową paletą barw.

Myśląc

Jak to jest.
Że ktoś ma tyle.
I nie docenia niczego.

Wczoraj

Rozkruszam się na milionowe cząsteczki.
Tyle razy nie jestem w kolejnych obrotach słońca.
Wypuszczam latawce wiotkiej codzienności.
Zabieram Wszechświat w papierowej łódeczce.
Chowam pod poduszkę zbyt długie rękawy.
Płytkości mijanych myśli.