Po niedawnych złogach śniegu, nie ma ani jednej białej plamki.
Błękit nieba przebija się przez ołowiane chmury.
Ptaki od samego rana dają koncert za oknem.
Jest ciepło.
Wstaję rano, jeszcze przed słońcem.
I wychodzę na spacer.
Drogę przebiegają mi sarny, jemiołuszki opowiadają najnowsze plotki.
Jest spokojnie, cicho i bajkowo.
Wstaje czerwone słońce.
Czuję silny zapach wiosny, chociaż to przecież grudzień.
Ostatnie poprawki w sprzątaniu.
Z kuchni unoszą się cudowne zapachy ciast.
I ciepło bijące od rozgrzanego piekarnika.
Ubrana choinka stoi na honorowym miejscu.
Jeszcze tylko kilka punktów do wykreślenia z listy.
Przedświąteczna krzątanina powoli dobiega końca.
I chociaż jest magicznie i bajkowo, tak jak uwielbiam..
To jednak nie jest idealnie.
Czasem pewne marzenia się nie spełniają.
Dlatego moje najukochańsze Święta będą lekko kulawe...
Mróz szczypie w policzki, gdy biegnę na pocztę.
Wciska się w rękawy kurtki.
Przytupuję bucikami by się rozgrzać.
Wkładam ciepłe rękawiczki na zmarznięte dłonie.
Dzisiaj jest bardzo, bardzo zimno.
Za oknem prószy śnieg.
Majestatycznie i leniwie spadają wielkie płatki.
W ulubionym radiu cicho brzęczy muzyka.
Na szafce iskrzy się malutka choinka.
Wokół unosi się zapach cynamonowych ciastek.
Pod nogami kręci się mały - uszaty stwór.
Jest dobrze, jest pięknie.
Bajka.
Czasem grudniowe marzenia się spełniają.
Zupełnie niespodziewanie.
Zupełnie cudownie.
Zupełnie magicznie.
A ja znów zostawiłam kawałeczek duszy.
I wielki kawałek serca w "moim" miejscu.
W Tatrach.
Śnieg i biel wokół, wciąż trwają.
Piekę pierniczki, czekoladowe, pyszne.
Wdycham zapach coraz bliższych Świąt.
Układam w głowie plany i spisuję listę rzeczy do zrobienia.
I myślę.
W tym roku - o sobie.
Są takie dni, kiedy nic do siebie nie pasuje.
I wtedy czuję jak bardzo nie pasuję do swojej rzeczywistości.
I jak bardzo uwiera mnie codzienność.
I moje myśli, uczucia.
Niedopasowanie.
Są takie dni, kiedy smutne myśli plączą się po głowie.
Natrętnie, irytująco wciskają się między każdy oddech.
Wtedy nawet nie pomaga kubek ulubione gorącej zupy, ani dobra książka, ani ciepły koc.
Ani dobre słowa i pocałunki w czoło.
Kiedy budzę się rano, mój świat jest wciąż biały.
I zimny.
Wkładam zimową kurteczkę.
I wychodzę, w nowy dzień.
Zasypało nas białym puchem.
Wciąż pada i pada.
Na dobry tydzień.
Lubię niespodziewane wyjście do kina.
Zapach prażonej kukurydzy.
Miękkie niebieskie fotele.
I dużą salę z wielkim ekranem.
Znów przyszedł grudzień.
Niespodziewanie i cicho.
Na palcach, jak kot.
Oddycham mroźnym powietrzem.
Zbieram grudniowe marzenia.
Do kożuszka.
Utkanego z emocji.
